نمی‌رسید قـمـر هم به پای زیـبائـیش            میان هاشـمیان شهـره بود یکـتائـیش

صداش تازه کمی مثل مردها شده بود            اگر چه فاصله کـم بود تا شکوفائیش

همیشه آرزویش بود چون عمو باشد            نشد، که شکل بگـیرد خیال سقائـیش

همین که مقـتدرانه بسوی میدان رفت            همینکه خواند رجز با دم مسیحائیش

هراس و لرزه بر اندام دشمنان انداخت            احاطه بود به لـشکـر توان یارائـیش

عـمامه سر او ضـربه را نمی‌فهـمـید            گـذشـته تـیـغ ز پـیـشانی اهـورائـیـش

عمو رسید کنارش ولی چه فایده داشت            چه سخت بود خدایا عـروج لیلائیش

به روی شانه او گرچه گردنش افتاد            به چشم نجـمه نشد کم دمی ز آقائیش

تــمـام اهـل حــرم آمـدنـد بـا عـجـلـه            بـرای دیـدن آن قـامـت تـمـاشـائـیـش